Het leek begin oktober 2013 nog een eeuwigheid. Ik nam toen afscheid van mijn collega's om een paar maanden met zwangerschapsverlof te gaan. Ik vond het moeilijk om mijn werk uit handen te geven, maar het was stiekem ook wel fijn om wat rust te pakken. Maar nu is het opeens februari! Het is hoog tijd om weer aan het werk te gaan en ik heb er zin in!
Ik heb genoten van de speciale, intensieve, vermoeiende, indrukwekkende, soms wanhopige en onzekere maar o zo gelukkige tijd met mijn dochtertje. Ik heb haar al goed leren kennen en zij mij. Ik vind elke (ogenschijnlijk kleine) ontwikkeling die ze in haar eerste 3 maanden doormaakte geweldig. Ze begon als een hulpeloos hummeltje van 7 pond. Ze kan 3 maanden later haar handjes al goed gebruiken om speelgoed te pakken of zich aan mij vast te grijpen (en is inmiddels al 7 kilo).
Soms kan ik haar wel groot kijken, het lijkt me zo leuk om straks met haar de wereld te verkennen! Maar ik krijg ook constant te horen dat die kleintjes zo snel groeien. "Hou het vast!", zo zei een verpleegster in het verzorgingshuis van mijn oma, "het gaat al zo snel!".
Dus ik ga mijn best doen om na mijn verlof mijn tijd met haar zo intensief mogelijk te beleven. Veel herinneringen maken om vast te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten